Twee “fighters” die echt wel sterke krachten zijn op deze stage. Twee sfeerbepalende figuren dus die het echt wel goed maken hier in Innerkrems.
Sven de Vetter de officier van het KMS kan niet alleen zijn peleton maar ook het judoteam van de Belgische militaire ploeg begeleiden.
Wanneer je Sven bekijkt, zie je meteen een goede alround atleet die motiverend en inspirerend kan spreken tegen zijn troepen. Hij kende nauwelijks 2-3 mensen in de groep, maar als je nu even rondkijkt, dan merk je dat hij ieders vriend is. Hij roept als het ware respect op en de manier waarop hij zich gedraagt roept veel discipline op. We zijn dan ook benieuwd hoe iemand aankijkt tegenover de Yellow Armada; iemand die zelf zijn judoteam op internationaal niveau kreeg. We zijn dan ook blij verrast dat hij zowel als zijn 25-jarige tweelingbroer het hier meer dan naar hun zin hebben …
Ook is het belangrijk om een visie te hebben met uw ploeg. Dit had ik ook met de KMS judoploeg. Je moet doelstellingen op lange termijn kunnen stellen en deze stage is zeker een belangrijke bouwsteen tot het bereiken van deze doestelling. Aangezien Dany er ook voor opteerde om mijn broer en ik mee te nemen, bewijst dat hij ook expertise van andere domeinen in de groep wil brengen, namelijk krachttraining met discipline en doorzettingsvermogen.”
Wanneer je praat over Laura, dan merk je dat het niet eenvoudig is om alles goed op te lijsten. Persoonlijk vind ik dat Laura heel veel uithoudingsvermogen heeft en ook tempogevoel. Eenmaal ze op de rails staat, zouden vele Belgische lopers versteld staan tot wat ze in staat is. Maar enerzijds haar zwakke rug en anderzijds haar toch wel zware en wisselende job van kinderverzorging, maakt topsport vrij moeilijk. Vaak wordt ze vergeleken met haar tweelingzus Evelin, maar dit is onbegonnen en oneerlijk. Ze zijn beiden getalenteerd op hun manier. Feit is wel dat ik bewondering voor de manier waarop ze nu traint en houdt van teamgeest! Ik besef dat terugkomen uit een kwetsuur na maanden sukkelen geen sinecure is. Ik kijk uit naar wat ze schrijft !
Op 18 maart 2010 werd ik aangereden door een auto, op weg naar school. Vanaf die dag volgden de doktersbezoeken elkaar op. Diagnoses van een blokkade aan de rug tot ontstekingsreuma van de wervelkolom. Maar geen enkele diagnose bleek correct te zijn. Frustratie, pijn en ongeloof van buitenaf.
Uiteindelijk kwam ik in april 2015 bij dokter Roel Parijs terecht die met een andere (lees: de juiste!) diagnose kwam, nl. dat mijn buik – en rugspieren, al 5 jaar lang, afgebroken waren door de klap.
Kine werd onmiddellijk aanbevolen. Een lange en zware weg zou volgen. Met de steun van mijn thuisfront en mijn kiné kon de opbouw starten. Nu, 3 maand later, durf ik stilaan weer naar een toekomst in loopschoenen kijken. De weg is nog lang, maar er is weer een weg.
Deze weg heb ik hervat op deze hoogtestage, waar ik leer terug te vechten in een geweldig team.
Een team waarbij ik enorm veel steun vind, steun om door te gaan, steun om mijn grenzen opnieuw te zoeken en te verleggen."