De Vlaamse Atletiekliga kreeg vorig jaar bij monde van Lander Tytgat een fraaie terechte bloemlezing van wat er volgens hem (en velen met hem) precies fout liep in hun selectieprocedure. Mijn vermoeden is dat dit in andere landen zou geleid hebben tot het rollen van koppen en een degelijke herbronning. Bij ons echter vindt men het zelfs niet nodig om te verduidelijken waarom iemand wel en waarom iemand niet naar een Europees Kampioenschap mag. Zelfkritiek schijnt hier niet aan de orde ondanks de jarenlange vraag om transparantie.
Ik moet eerlijk bekennen dat de hiërarchie vaak uitblinkt in het verspreiden van uitermate onvoorspelbare vage selectiecriteria die niet altijd gebaseerd zijn op een eerlijk uitzenden van atleten, maar veeleer op het creëren van mogelijkheden om diegenen uit te zenden die men graag ziet gaan ..liefst geflankeerd door vrienden van the happy few.
Vooraleer ik start met mijn visie over de selectie van dit specifieke kampioenschap, wil ik alvast zeggen dat ik iedereen die geselecteerd is, wil feliciteren met zijn/haar prestatie. Ik ben ervan overtuigd dat de meesten van hen kunnen aanspraak maken op een selectie, maar toch ben ik er van overtuigd dat “anderen” dan ook naar het EK zouden mogen, neen moeten gaan. En neen, het gaat hier heus niet enkel over Thomas de Bock, mijn pupil, die niet mag participeren ondanks een gave prestatie … Mensen zoals een Dries Basemans, Simon Debognies om er maar enkelen te noemen, horen hier ongetwijfeld ook bij. Bij mij gaat het vooral over het geheel van maatregelen en selecties die me totaal onbegrijpelijk overkomen en die langs geen kanten gefundeerd zijn, laat staan uitgelegd ..
Even de feiten op een rijtje nu …Dat men kiest voor talentvolle en beloftevolle jongeren wordt alvast ontkracht doordat men 2 masters meeneemt. Let op, deze masters hebben dit duidelijk verdiend, maar past dit in de optiek van een selectieprocedure waarbij men enkel op resultaat mikt?
De damesatletiek zit niet bepaald in de lift. Iedereen ziet het, iedereen weet het. De trainers in globo zijn het er over eens dat men met meer dan voorzichtigheid dient te selecteren als men effectief wil zuinig zijn met selecties …Ook al zijn er anderen die hoe dan ook opteren eerder voor het sturen van volledige ploegen om de jongeren kansen te geven zich hoe dan ook in de toekomst beter voor te bereiden.
In Vlaanderen opteert men voor het principe: “Werken met 2 maten en twee gewichten”. Enerzijds zuinig zijn met selecties, maar anderzijds 2 wildcards uitreiken … Ik heb geen twijfel over de kwaliteiten van de beide atleten die een wildcard krijgen van de VAL, maar wanneer je enerzijds kiest voor wedstrijden in de Verenigde Staten en niet of nauwelijks deelneemt aan Belgische wedstrijden, moet je mijns inziens niet rekenen op geschenken. En ergens moet ik bekennen dat ik dit zelfs nog aanvaardbaar vind, gezien zijn tweede plaats vorig jaar op het EK.
Wanneer je echter als atlete uitstapt –met een kwetsuur- en dan nog opgevist wordt voor een selectie bij een –neem het mij niet kwalijk dames- zwakke dameslichting voor het moment, dan breekt mijn klomp. In het verleden trainde ik een atlete die vierde werd bij een heel wat zwaardere lichting als eerstejaars seniore: ze werd gewoon thuis gelaten … zonder één woord van uitleg ..
Een andere atlete liep ooit een wedstrijd niet uit in Roeselare hoewel ze op dat moment zonder pardon de beste was van haar lichting, maar toch werd ze niet opgevist … Ach ja, men beloonde diezelfde atlete enkele jaren later met haar thuis te laten na een “administratieve vergetelheid”. Men was vergeten haar in te schrijven na het lukken van een minimum.
Waarom dan deze atlete wel zou men zich kunnen afvragen? Leg ik de vinger op de wonde wanneer ik zeg dat atleten die aan het sportkot van Leuven zitten een duwtje (zeg maar duw) voor hebben?
Deze praktijken –waarvan er ongetwijfeld nog vele andere voorbeelden zijn bij andere trainers- zorgen er voor dat beloftevolle atleten gedegouteerd raken en uiteraard logischerwijze minder gemotiveerd. Hoe kan men dan als belofte bij de mannen bijvoorbeeld nog gemotiveerd worden als je weet dat je in de buurt van een potentieel podiumkandidaat moet eindigen om mee te mogen. Het belachelijke criterium van “je moet in de buurt van de eerste van de categorie blijven” raakt kant noch wal. Abdi Bashir liep 30 seconden voor de naaste concurrentie uit bij het ingaan van de laatste ronde. Kushandjes en genietend van de overwinning liep hij lachend over de finish in tegenstelling met PJ Hannes die vocht voor de tweede plaats. Tja, wat als Bashir doortrekt? Hoeveel senioren mogen er dan effectief mee?
En als we dan inderdaad eens kijken naar wie er wel mee mag. Acht (!) begeleiders voor 15 atleten … Is dit niet wat veel? Of is het voor deze 8 begeleiders eerder een plezierreisje? Besef dat men met 3 junioren en 3 beloften heren heel wat meer tevredenheid zou gecreëerd hebben en dat er dan evenwicht zou bestaan tussen begeleiding met 4 en 21 atleten. Of is het enkel een kwestie van geld .. dan wordt het hoog tijd dat men geld “zoekt” om bijvoorbeeld de al pover betaalde trainers mee te nemen. Ik hoor het al zeggen ... Waar vinden we dat geld … Wel misschien bij GOLAZO die volgens mij geen bezwaar kan en mag hebben om zowat 2000 à 3000 euro uit te trekken in het belang van de betere atleten … Trouwens, is geld vragen wel nodig als ik hoor dat men voor 30 teamleden enkel het vliegtuigticket moet betalen ..
Bij dit alles kan men zich de vraag stellen of de werking van de selectiecommissie en überhaupt de hele VAL op dit moment nog een draagvlak van vertrouwen heeft bij de trainers en atleten. Misschien moet men –in alle openheid- de vraag stellen hoe “het veld” denkt over deze manier van autoritair leiden van een liga die al weinig in de pap te brokken heeft door zijn weinig professioneel werken. Velen stellen zich de vraag hoe het komt dat de reclamewereld niet meer geïnteresseerd is in wedstrijden die toch frequent in beeld worden gebracht.
Ook vragen sommigen zich openlijk af of de Crosscup bijvoorbeeld nog lang kan bestaan als je merkt dat atleten die normaliter zonder problemen crossen winnen in eigen streek en dan een stuiver op zak kunnen steken, nu met “oortjes” als prijs naar huis worden gestuurd na een prima prestatie?
Anderen –en dan vooral de (halve) fondtrainers hebben al jaren openlijk kritiek op de jeugdbegeleiding in het algemeen, maar dit blijkt niet eens bespreekbaar … De kritiek wordt in de kiem gesmoord doordat de clubs die het financieel al niet gemakkelijk hebben, een premie krijgen wanneer men het gedicteerde beleid rimpelloos volgt: een “label” …
Misschien spring ik van de hak op de tak en dit bevordert geenszins de duidelijkheid in dit alles. Toch wil ik pleiten voor een bekwaam forum dat bereid is voor het constructief evalueren van de bestaande structuren waarbij op het einde van de rit iedereen zich gelukkig in zijn vel voelt. Dit is op dit moment duidelijk niet het geval. Dit vraagt in de eerste plaats moed en visie van de huidige instanties …