Fons Wuyts - Dany Van de Putte Zowat 15 jaar geleden leerde ik Fons toevalligerwijze kennen op een huwelijksfeest dat een atleet van hem en mij verbond. We zaten bij elkaar aan tafel en hadden een eerder stroef contact … Het leek of er geen hecht contact tussen ons ooit zou komen te bestaan tot 6 jaar geleden Frans Mattens en ikzelf besloten om enkele trainers samen te brengen om zo onze atleten te verbeteren.
De passie, de deskundigheid en de inzet die Fons ons daar toonde voor zijn atleten was verbluffend. Continu bezig met denken en nadenken en praten met zijn atleten en uiteraard met zijn oogappel Sofie Van Accom over wie hij uren kon praten.
Wat me telkens weer opviel bij Fons was het feit dat hij steeds positief ingesteld was ook al gebeurde er iets wat ons niet direct aanstond. Hij was de man die cementeerde en er voor zorgde dat iedereen aan dezelfde kar stootte. Hij dacht trouwens in de eerste plaats aan de anderen en wat er met en voor zichzelf gebeurde, vond hij niet echt zo belangrijk.
Zo gebeurde het dat we meer en meer aan de praat geraakten over onze atleten ook telefonisch en meer en meer wisselden we onze ervaringen uit. Soms waren we het niet altijd eens, maar toch vonden we telkens weer een weg om onze vriendschap verder uit te diepen.
Toen hij een kleine 4 jaar geleden een visje uitwierp om bij de Yellow Armada te komen, aarzelde ik geen ogenblik. Ik wist dat hij voor ons team een aanwinst zou zijn en dat het een duidelijke win-win actie zou worden. “Duidelijke afspraken maken duidelijke vrienden” was zijn slagzin en zo startten we een samenwerking die alsmaar hechter werd. Hoeveel keer toerde hij van Herentals naar Hamme om er gratuit enkele atleten krachttraining te geven en hun coördinatie en stabiliteit te leren. Zijn zorgenkind daarbij was Karim de Geest waarover hij vele malen sprak en me aanwijzingen gaf om zijn stijl te verbeteren. En zie Karim groeide uit tot een goed volwaardig atleet en Fons genoot hier zichtbaar van.
En toen als een donderslag bij klaarlichte hemel gebeurde daar dat auto-ongeval en ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe niet wij –Frans Mattens en ik- maar hijzelf ons troostte toen we bij hem op ziekenbezoek kwamen en vernamen dat hij hersentumoren had. Aangeslagen, verdriet en onbegrip bleef, maar de positiviteit waarmee hij met zijn ziekte omging, zal me altijd bijblijven. Sofie Van Accom hield hij niet krampachtig vast zoals vele trainers zouden doen, maar nog een hele tijd voor het nodig zou zijn, maande hij Sofie al aan een ander trainer te zoeken zodat de overgang zo vlot mogelijk zou verlopen … Hoe goed mens kan je zijn als je dit allemaal doet.
Zijn grootste zorg –zo voelden we aan- was zijn familie die hij zou moeten missen en vaak vertelde hij losjes over zijn kinderen en kleinkinderen vaak met tranen in de ogen ..
We zagen je achteruitgaan Fons, die laatste trainersbijeenkomst direct na het BK in Wachtebeke en we vreesden terecht dat onze ontmoeting net voor onze stage in Portugal de laatste zou zijn. Het beeld van de duim omhoog op een foto met what’s app ruim een week geleden illustreert exact wie je bent en wie je was: een sportieve kerel met een hart van goud die tot het laatste moment meer begaan was met de anderen dan met jezelf.
Fons, je was niet alleen een groot passievol trainer, een uitstekend vader, maar vooral een groot mens en zo zullen we je voor altijd onthouden ..
De passie, de deskundigheid en de inzet die Fons ons daar toonde voor zijn atleten was verbluffend. Continu bezig met denken en nadenken en praten met zijn atleten en uiteraard met zijn oogappel Sofie Van Accom over wie hij uren kon praten.
Wat me telkens weer opviel bij Fons was het feit dat hij steeds positief ingesteld was ook al gebeurde er iets wat ons niet direct aanstond. Hij was de man die cementeerde en er voor zorgde dat iedereen aan dezelfde kar stootte. Hij dacht trouwens in de eerste plaats aan de anderen en wat er met en voor zichzelf gebeurde, vond hij niet echt zo belangrijk.
Zo gebeurde het dat we meer en meer aan de praat geraakten over onze atleten ook telefonisch en meer en meer wisselden we onze ervaringen uit. Soms waren we het niet altijd eens, maar toch vonden we telkens weer een weg om onze vriendschap verder uit te diepen.
Toen hij een kleine 4 jaar geleden een visje uitwierp om bij de Yellow Armada te komen, aarzelde ik geen ogenblik. Ik wist dat hij voor ons team een aanwinst zou zijn en dat het een duidelijke win-win actie zou worden. “Duidelijke afspraken maken duidelijke vrienden” was zijn slagzin en zo startten we een samenwerking die alsmaar hechter werd. Hoeveel keer toerde hij van Herentals naar Hamme om er gratuit enkele atleten krachttraining te geven en hun coördinatie en stabiliteit te leren. Zijn zorgenkind daarbij was Karim de Geest waarover hij vele malen sprak en me aanwijzingen gaf om zijn stijl te verbeteren. En zie Karim groeide uit tot een goed volwaardig atleet en Fons genoot hier zichtbaar van.
En toen als een donderslag bij klaarlichte hemel gebeurde daar dat auto-ongeval en ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe niet wij –Frans Mattens en ik- maar hijzelf ons troostte toen we bij hem op ziekenbezoek kwamen en vernamen dat hij hersentumoren had. Aangeslagen, verdriet en onbegrip bleef, maar de positiviteit waarmee hij met zijn ziekte omging, zal me altijd bijblijven. Sofie Van Accom hield hij niet krampachtig vast zoals vele trainers zouden doen, maar nog een hele tijd voor het nodig zou zijn, maande hij Sofie al aan een ander trainer te zoeken zodat de overgang zo vlot mogelijk zou verlopen … Hoe goed mens kan je zijn als je dit allemaal doet.
Zijn grootste zorg –zo voelden we aan- was zijn familie die hij zou moeten missen en vaak vertelde hij losjes over zijn kinderen en kleinkinderen vaak met tranen in de ogen ..
We zagen je achteruitgaan Fons, die laatste trainersbijeenkomst direct na het BK in Wachtebeke en we vreesden terecht dat onze ontmoeting net voor onze stage in Portugal de laatste zou zijn. Het beeld van de duim omhoog op een foto met what’s app ruim een week geleden illustreert exact wie je bent en wie je was: een sportieve kerel met een hart van goud die tot het laatste moment meer begaan was met de anderen dan met jezelf.
Fons, je was niet alleen een groot passievol trainer, een uitstekend vader, maar vooral een groot mens en zo zullen we je voor altijd onthouden ..
