Zonder begeleidende woorden ..
Het verslag is duidelijk en heel mooi beschreven .. ik hoop dat jullie deze reality-tekst even leuk vinden als ik ...
Ervaring marathon Hamburg
Ongeveer een half jaar geleden viel de keuze op Hamburg als eerste marathon. We dachten toen aan een richttijd van 2u40. Maar gezien de vlotheid waarmee ik de tempoblokken liep op training en de 10km wedstrijd in Valenciennes, verlegden we dit doel naar 2u38. Aan een marathon gaat heel wat voorbereiding vooraf. Naast de vele trainingen moet er ook nagedacht worden over hoe de wedstrijd ingedeeld gaat worden qua tempo, wat doen we met gelletjes en water en eigen drank, hoe gaan we voorkomen dat er schuurwonden ontstaan, welke schoenen, wat ga ik onderweg denken om mezelf op te peppen…. Ik had vooraf eigenlijk best wel wat angsten: de afstand, het afzien na 35km, …. Ik wist niet wat me te wachten zou staan. De voorbereiding liep dan ook niet van een leien dakje. Door blessure (ontstekingen) moest er onverwacht gerust worden en kon bepaalde trainingen niet afgewerkt worden. Dit zorgde voor nog meer twijfel, maar er was geen weg terug, we moesten vooruit.
We kwamen vrijdag aan in het hotel, bezochten al eens de loopbeurs en verkenden de omgeving. Vanaf zaterdag sloeg de stress toch wat toe en was mijn hartslag echt wel een pakje hoger dan anders. Zondagmorgen zelf was ik al om 5u wakker, dus dan maar klaargemaakt en gaan ontbijten. Het was daar een drukke bedoening, tussen alle toppers. Bart en Tommy waren de dag voordien ‘Duitse sandwiches’ gaan kopen voor mij, zodat ik me aan mijn routine qua voeding kon houden. Ik kreeg daar nog wat tips van enkele medelopers (‘de eerste 30km moesten zeer vlot aanvoelen’) Na het ontbijt gingen we in groep naar de startplaats en atletenruimte. Onderweg nog wat laatste bemoedigende woorden van trainer Dany. Na wat loslopen, nog wat Smartmix drinken, chip en nummer vastmaken, gingen we richting start. Samen met Cedric stond ik daar in het startvak van dit massaevent. De klok telde af en even had ik de bedenking ‘wat sta ik hier te doen?’ ‘wat ga ik doen?’
We gingen van start en ik had direct een goed gevoel. Gewoon Cedric volgen en genieten. Want dat was het echt wel. Wat een sfeer en zoveel volk, ik kreeg er kippevel van. Al in de eerste kilometers ging het parcours al direct bergop en bergaf, en dit bleef zo gedurende de volledige wedstrijd (ondanks Cedric zijn woorden na 12km: vanaf nu is het allemaal naar beneden J). Cedric bepaalde mijn tempo en ik zorgde voor de bijsturing zodat het allemaal echt goed bleef aanvoelen. We zaten al snel iets voor op schema maar namen niet te veel risico. Aan de bevoorradingsposten vond ik mijn eigen flesje Smartmix terug (gemaakt door mama, Tommy en Bart), met daaraan de gelletjes. Ik moest zelf altijd mijn fles nemen (verplicht van de organisatie) en dan deelde ik en Cedric het flesje en het gelletje, en die samenwerking ging prima. Op een bepaald moment zaten we op schema voor een tijd van 2u36.50 en dus werd dat vanaf die moment mijn doel. Tot 30km bleef het inderdaad vlot lopen, daarna werd het wat moeilijker, en vanaf km34 was het niet meer zo tof.
Was het doordat ik op training maar maximaal 30km had gelopen, had ik toch te weinig gelletjes gegeten…. Geen idee, maar het draaide vanaf dan echt wel wat zwaarder. De man met de hamer ben ik niet echt tegengekomen, maar moest wel mijn tempo iets laten zakken. Knieën en heup begonnen ook pijn te doen, maar al bij al was dit stuk minder erg dan ik me had voorgesteld. Ik durfde op dat moment ook niet doorduwen om terug in mijn tempo te geraken, want ik wou niet helemaal stilvallen en wist niet wat er nog ging volgen van gevoel. Toen Cedric op 37km stopte kwam dit voor mij wel vrij onverwacht en was ik op mezelf aangewezen. Het was ondertussen redelijk warm geworden (19°C) en de laatste 2km was bergop. Ik wist ondertussen dat een tijd onder de 2u37 er niet meer in zat, dus bleef ik gewoon aan het zelfde tempo mijn wedstrijd uitlopen.
In de laatste kilometer ging ik nog een andere vrouw voorbij, die compleet stilgevallen was. In de laatste rechte lijn zag ik Tommy al aan de aankomst op me wachten. Dit maakte me zo blij om hem daar te zien staan. Achteraf kreeg ik te horen dat hij een superwedstrijd en supertijd gelopen had. Ikzelf was zeer blij met mijn 7de plaats in zo’n sterk deelnemers veld en in een Golden label marathon. Mijn tijd was ook goed, maar er moet volgende keer nog wel een stukje af. Ook Bart liep trouwens een fantastische tijd, iedereen was superblij.
2u37.26; een tijd waarmee ik 2 jaar geleden sowieso naar de Spelen in Rio had gemogen. Maar mijn gevoel zegt ze dat ze naar Tokio toe de normen gaan verstrengen. Dus er zal werk aan de winkel zijn, hopelijk wordt de limiet niet te streng want anders zou er geen enkele vrouw kunnen gaan, maar we gaan ons best doen om zo ver mogelijk te geraken. We hebben nog 2 jaar te gaan, nog heel wat kilometers te lopen, hopelijk nog heel wat progressie te maken, nog heel wat af te zien. Wat ohja deze marathon viel echt wel goed mee qua gevoel, maar sommige trainingen zijn toch wel hard. Je moet er hard voor werken, krijgt in de sport niks zomaar cadeau. Maar ik heb het er voor over, en kan dit enkel doen doordat ik zo goed omringd wordt door allemaal schatten van mensen die me ondersteunen zodat ik mijn grenzen kan blijven verleggen.
Het verslag is duidelijk en heel mooi beschreven .. ik hoop dat jullie deze reality-tekst even leuk vinden als ik ...
Ervaring marathon Hamburg
Ongeveer een half jaar geleden viel de keuze op Hamburg als eerste marathon. We dachten toen aan een richttijd van 2u40. Maar gezien de vlotheid waarmee ik de tempoblokken liep op training en de 10km wedstrijd in Valenciennes, verlegden we dit doel naar 2u38. Aan een marathon gaat heel wat voorbereiding vooraf. Naast de vele trainingen moet er ook nagedacht worden over hoe de wedstrijd ingedeeld gaat worden qua tempo, wat doen we met gelletjes en water en eigen drank, hoe gaan we voorkomen dat er schuurwonden ontstaan, welke schoenen, wat ga ik onderweg denken om mezelf op te peppen…. Ik had vooraf eigenlijk best wel wat angsten: de afstand, het afzien na 35km, …. Ik wist niet wat me te wachten zou staan. De voorbereiding liep dan ook niet van een leien dakje. Door blessure (ontstekingen) moest er onverwacht gerust worden en kon bepaalde trainingen niet afgewerkt worden. Dit zorgde voor nog meer twijfel, maar er was geen weg terug, we moesten vooruit.
We kwamen vrijdag aan in het hotel, bezochten al eens de loopbeurs en verkenden de omgeving. Vanaf zaterdag sloeg de stress toch wat toe en was mijn hartslag echt wel een pakje hoger dan anders. Zondagmorgen zelf was ik al om 5u wakker, dus dan maar klaargemaakt en gaan ontbijten. Het was daar een drukke bedoening, tussen alle toppers. Bart en Tommy waren de dag voordien ‘Duitse sandwiches’ gaan kopen voor mij, zodat ik me aan mijn routine qua voeding kon houden. Ik kreeg daar nog wat tips van enkele medelopers (‘de eerste 30km moesten zeer vlot aanvoelen’) Na het ontbijt gingen we in groep naar de startplaats en atletenruimte. Onderweg nog wat laatste bemoedigende woorden van trainer Dany. Na wat loslopen, nog wat Smartmix drinken, chip en nummer vastmaken, gingen we richting start. Samen met Cedric stond ik daar in het startvak van dit massaevent. De klok telde af en even had ik de bedenking ‘wat sta ik hier te doen?’ ‘wat ga ik doen?’
We gingen van start en ik had direct een goed gevoel. Gewoon Cedric volgen en genieten. Want dat was het echt wel. Wat een sfeer en zoveel volk, ik kreeg er kippevel van. Al in de eerste kilometers ging het parcours al direct bergop en bergaf, en dit bleef zo gedurende de volledige wedstrijd (ondanks Cedric zijn woorden na 12km: vanaf nu is het allemaal naar beneden J). Cedric bepaalde mijn tempo en ik zorgde voor de bijsturing zodat het allemaal echt goed bleef aanvoelen. We zaten al snel iets voor op schema maar namen niet te veel risico. Aan de bevoorradingsposten vond ik mijn eigen flesje Smartmix terug (gemaakt door mama, Tommy en Bart), met daaraan de gelletjes. Ik moest zelf altijd mijn fles nemen (verplicht van de organisatie) en dan deelde ik en Cedric het flesje en het gelletje, en die samenwerking ging prima. Op een bepaald moment zaten we op schema voor een tijd van 2u36.50 en dus werd dat vanaf die moment mijn doel. Tot 30km bleef het inderdaad vlot lopen, daarna werd het wat moeilijker, en vanaf km34 was het niet meer zo tof.
Was het doordat ik op training maar maximaal 30km had gelopen, had ik toch te weinig gelletjes gegeten…. Geen idee, maar het draaide vanaf dan echt wel wat zwaarder. De man met de hamer ben ik niet echt tegengekomen, maar moest wel mijn tempo iets laten zakken. Knieën en heup begonnen ook pijn te doen, maar al bij al was dit stuk minder erg dan ik me had voorgesteld. Ik durfde op dat moment ook niet doorduwen om terug in mijn tempo te geraken, want ik wou niet helemaal stilvallen en wist niet wat er nog ging volgen van gevoel. Toen Cedric op 37km stopte kwam dit voor mij wel vrij onverwacht en was ik op mezelf aangewezen. Het was ondertussen redelijk warm geworden (19°C) en de laatste 2km was bergop. Ik wist ondertussen dat een tijd onder de 2u37 er niet meer in zat, dus bleef ik gewoon aan het zelfde tempo mijn wedstrijd uitlopen.
In de laatste kilometer ging ik nog een andere vrouw voorbij, die compleet stilgevallen was. In de laatste rechte lijn zag ik Tommy al aan de aankomst op me wachten. Dit maakte me zo blij om hem daar te zien staan. Achteraf kreeg ik te horen dat hij een superwedstrijd en supertijd gelopen had. Ikzelf was zeer blij met mijn 7de plaats in zo’n sterk deelnemers veld en in een Golden label marathon. Mijn tijd was ook goed, maar er moet volgende keer nog wel een stukje af. Ook Bart liep trouwens een fantastische tijd, iedereen was superblij.
2u37.26; een tijd waarmee ik 2 jaar geleden sowieso naar de Spelen in Rio had gemogen. Maar mijn gevoel zegt ze dat ze naar Tokio toe de normen gaan verstrengen. Dus er zal werk aan de winkel zijn, hopelijk wordt de limiet niet te streng want anders zou er geen enkele vrouw kunnen gaan, maar we gaan ons best doen om zo ver mogelijk te geraken. We hebben nog 2 jaar te gaan, nog heel wat kilometers te lopen, hopelijk nog heel wat progressie te maken, nog heel wat af te zien. Wat ohja deze marathon viel echt wel goed mee qua gevoel, maar sommige trainingen zijn toch wel hard. Je moet er hard voor werken, krijgt in de sport niks zomaar cadeau. Maar ik heb het er voor over, en kan dit enkel doen doordat ik zo goed omringd wordt door allemaal schatten van mensen die me ondersteunen zodat ik mijn grenzen kan blijven verleggen.
